Ο ταύρος που έπαιζε πίπιζα (ΚΕΔΡΟΣ) 3Τ201552

Μία και μόνο φορά παρακολούθησα ταυρομαχία. Δε θα ξεχάσω την πανηγυρική ατμόσφαιρα της αρένας, δε θα ξεχάσω τις ιαχές, τον ενθουσιασμό, την έξαρση και αγαλλίαση του πλήθους. Μα αυτό που έμεινε ανεξίτηλο στη μνήμη μου είναι το αίμα και τα γαρίφαλα. Το αίμα του ταύρου στην άμμο και τα γαρίφαλα με τα οποία έραινε το πλήθος τον ταυρομάχο.
Αν και είναι δύσκολο να ξεριζωθούν έθιμα βαθιά ριζωμένα στην ιστορία ενός λαού, είθε οι ταυρομαχίες να έχουν την ίδια τύχη που είχαν το κυνήγι της αλεπούς στην Αγγλία, οι θλιβερές παραστάσεις δαρμένων αρκούδων που «χόρευαν» στα πανηγύρια της χώρας μας, οι κοκορομαχίες, οι κυνομαχίες και άλλες συνήθειες βασανισμού ζώων για την απόλαυση και διασκέδασή μας.
Ευγένιος Τριβιζάς

Μια άσπρη αγελάδα με ροζ μουσούδα και μια καφετιά βούλα στη ράχη επισκέπτεται ένα πρωί τον ξακουστό ταυρομάχο Ελ Πεπόλδο ντε Θαλούθας ντε Βερέγγας ντε Βεράντας*, την ώρα που ντυμένος με την χρυσοκέντητη στολή του παίρνει το πρωινό του. Από το ένα μάτι της αγελάδας στάζουνε δάκρυα πόνου και από το άλλο δάκρυα απελπισίας.
Ποια είναι αυτή η αγελάδα; Από πού έρχεται; Τι την βασανίζει; Θα καταφέρει να πείσει τον ταυρομάχο να ματαιώσει τη μεγάλη ταυρομαχία**; Θα μάθει ο μελλοθάνατος ταύρος να παίζει πίπιζα; Και τι θα απογίνουν τα τρία χαριτωμένα μοσχαράκια; Θα ζήσουνε ευτυχισμένα ή θα καταντήσουνε χοτ ντογκ;
Μια ιστορία που διαδραματίζεται στη θρυλική Ισπεπονία και που θα πείσει όλους τους διάσημους ταυρομάχους του κόσμου να αλλάξουν αμέσως επάγγελμα.

* Όποτε ο Ελ Πεπόλδο ντε Θαλούθας ντε Βερέγγας ντε Βεράντας  εμφανιζόταν στην αρένα, το πλήθος τον έραινε με μυρωμένα γαρίφαλα κι όποτε νικούσε τον άγριο ταύρο με τα στριφτά κέρατα, λιποθυμούσαν επί τόπου από συγκίνηση τουλάχιστον οχτώ γοητευτικές δουλτσινέες.
** Προς απελπισίαν του Ελ Μιγκουέλ Εσχροκερδόν ντε Παραδιόν, διοργανωτή της ταυρομαχίας. 

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ

Γύρω απ'  τη μεγάλη αρένα το πλήθος περίμενε ανυπόμονο. Οι δουλτσινέες έκαναν αέρα με τις βεντάλιες τους. Οι μικροπωλητές πουλούσαν ηλιόσπορους, φιστίκια και ποπ κορν. Οι πικαντόρ χοροπηδούσαν κι έκαναν επικύψεις για να  'ναι σε φόρμα, ενώ οι τορεαντόρ έστριβαν τα τσιγκελωτά μουστάκια τους καικαμάρωναν, όπως τα χρυσά σιρίτια και τα χρυσά κουμπιά τους αστραποβολούσαν κι έλαμπαν στις ηλιαχτίδες.
Ο Εβούλσιος, δυστυχισμένος, περίμενε σ'  ένα κλουβί, περίμενε να δώσει τον απελπισμένο αγώνα, τον τελευταίο αγώνα. Ερεθισμένος από κείνο το απαίσιο κόκκινο πανί που θα κυμάτιζε σε λίγο εφιαλτικά μπροστά στα βουρκωμένα από λύσσα κι από πόνο μάτια του, ώσπου το κόκκινό του χρώμα να κοκκινίσει ακόμα πιο πολύ από το αίμα του, που θα κυλούσε και θα λέρωνε την άμμο της αρένας, ενώ το πλήθος βουερό θα ζητωκραύγαζε τον ταυρομάχο!...
Μα πού είναι ο ταυρομάχος; Γιατί καθυστερεί; Το πλήθος αδημονεί...